Yine mi?..

"Duygularını anlıyorum. Fakat cezaya karşı gelmek de suçtur. Bu yüzden daha iyi bir ceza alacaksın. Hem Hufflepuff Yatakhanesini hem de Rawenclaw yatakhanesini temizleyeceksin" Beni, benim silahımla vuruyor, diye geçirdi içinden kız. Müdür J. bunları söylerken Jamié'nin gülümsemesini taklit etmeyi sürdürüyordu. Rawenclaw yatakhanesini asla temizlemezdi. O kendini akıllı sanan şımarıkların kendisiyle alay ediceğini düşündü. Bunun sonucunda yine kavga çıkartabilirdi. Bu kesin birşey gibi duruyordu. Ve cezası katlanarak artardı. Bu cezayıda red ederse Gryffindor yatakhanesi olabilirdi sırada. Gryffindor Yatakhanesi! Bir kere daha düşününce bunu ister istemez dudakları aşağıya doğru kıvrılmıştı. İtiraz edemezdi bundan sonra. Ama Ravenclaw yatakhanesini temizlemek ona çok ağır gelmişti. Bunu başka birine yaptırabilirim, diye düşündü. Fakat eğer biri görüp ispiyonlarsa cezası tekrar katlanıcaktı. Müdürün kesinlikle ondan nefret ettiğine emindi. En ufak hareketini kollayıp daha çok ceza vermek için uğraşıyor gibiydi. "Yüzünüz asıldı. Bence biraz daha ukalaca davranın ve cezanız çok daha gurur kırıcı olsun." Bundan sonra sergileyeceği her hareket cezasını arttırmaktan başka işe yaramıycaktı. Babası yüzünden girdiği şu kavga başına ne işler açmıştı ama! Herkes babasına hakaret etmek peşindeyken nasıl sakin olabilirdi ki! Başını yerden kaldırıp, bakışlarını tekrar müdüre odakladı. Göz göze geldiklerinde başını öne eğmekten başka birşey yapamamıştı. Bu üst rütbedeki birine karşı olan çaresizlik gibi değildi. Çok farklıydı. Babasından azar yediği zamanlarda, babasının yüzüne bakamaması gibiydi. Başını önünden kaldırmadan fısıldadı : " Ya o kız? O hiç ceza almıycak mı? " Ağzından bir fısıltı halinde dökülen bu kelimeler başına iç açıcak türden değildi. Dingin bir ses tonuyla sorulan masum bir soru gibi gözüksede, en ufak yanlış hareketi kollayan bir müdür için artı puan kazandıracak birşey olabilirdi.

"Tabii ki alacak, aldı da. Hademelerin Odasını temizliyor." Ah, kız fazlasıyla şanslıydı. Gryffindor'lu olduğu için daha önceden hademelerle dalga geçtiğini zannetmiyordum. Bu yüzden onunla şu temizlik işini yaparken dalga geçebilcek kimse yoktu. Belki bu cezadan haberdar olan bir kaç kişi. Ama ben Rawenclaw ve Hufflepuff yatakhanelerini temizlerken herkes orada olucaktı. Bu çok küçük düşürücü bir durumdu. Şu kendisini zeki sanan ahmaklara ve iyilik meraklısı pollyannalara birde macera meraklısı Gryffindor'lular eklenicekti. Tüm okulun yaklaşık 1 veya 2 hafta kadar beni konuşacağı berbat bir olay. "Gözlerin okyanus mavisi, değil mi?" Beklemediğim bir anda gelen soru birden bire afallamamı sağlamıştı. Onaylar gibi başımı salladım. " Ailemde hiç kimse okyanus mavisi gözlere ve sarı saçlara sahip değil aslında. Babam benim aksime fazlasıyla esmer. Ve annemde baya kumral. " Neden benden nefret eden biriyle bunları paylaştığımı bilmiyordum. Az daha çenemi tutamayıp bazen babamın sinirlendiğinde aileden hiç kimseye benzememem hakkında yaptığı ve bana iğrenç gelen esprilerden bahsedicektim. Neyse ki son anda susmayı becermiştim. Yaptığım açıklamanın sonrasında başımı önümden kaldırabilmiştim. Müdürün suratına bakarken eskisi kadar sinirli olmadığını görüyordum. Yada fazlasıyla iyi bir oyuncuydu ve nefretini en iyi şekilde gizleyebiliyordu.

"Anneni oldukça iyi tanırdım, Estaign." Cümle içinde o sevmediği soy adımı kullansa bile içten bir gülümseme yayılmıştı müdürün suratına. Şaşkın surat ifademle ve büyüyen gözlerimle onu takip ediyordum. "Tanrı ruhunu korusun!" Babamı sevmiyordu ama annemi oldukça sevdiği belliydi. Annemin ölümünü, gözlerimin önünde son nefesini verdiği anı beynimde en arka köşeye itmiştim o an için. Merak ettiğim birşey vardı. Ailemi bu kadar sevmezken annemi nasıl tanıyordu? Hemde çok iyi tandığını iddaa ediyordu. Yalan söylemediği her halinden belliydi. Böyle birşey için kim saçma bir yalan söylerdi ki zaten. Merakmı bastırmaya çalışarak okul müdürümüzün yüzüne bakmaya devam ediyordum. Oda en az benim kadar düşünceliydi. Ve bir anda.. Neler oluyordu böyle?! Of, tanrım gerçekten şu anda aklımdan endişe duyuyordum. Sadece metafortmagus haline dönüşüyordu işte. Peki, neden? Yüzü yavaş yavaş başka bir hal alırken saçları çok az kısalmış, saç ve göz rengi değişmişti. Okyanus mavisi gözler ve açık sarı saçlar! O an da bana ne kadar çok benzediğini fark ettim. Neredeyse tıpa tıp aynıydık. Erkek ikizim gibiydi sakin. "Okyanus Mavisi gözler, sarı saçlar?" Farklı olan tek şey duygularımız gibi gözüküyordu. Ben her zaman nefret ve öfkeyle eğitilmiştim. Ve Jacob Pentagon ise iyilik ve sevgiyle. Ama şu an önemli olan bu değildi. Fiziksel olarak birbirimizden hiç farkımız yoktu. Masaya bir kaç adım daha yaklaştım. " Çok benziyoruz. " dedim. Sesimde gizleyemediğim bir hayranlık yatıyordu.

"Belki de bir sebebi vardır, çocuk." Bu olanlardan hiçbir şey anlamıyordum. Anlayamıyordum. Bana doğru düzgün herşeyi anlatabilcek bir Müdür Pentagon birde annem vardı. Anneme burdan çıkar çıkmaz baykuş yolluyabilirdim. Yada bu konuyu yüz yüze konuşsak daha mantıklı olurdu. Bunun içinde tatili beklemem gerekti. Bir diğer seçeneğim olan Müdür Pentagon'un ise sevmediği birine geçmişini anlatmak istemiyceğini düşünüyordum. Bakışları rahatsız etmenin aksine tuhaf hissetmeme neden oluyordu. "Umarım öğrendiğinde; öfken artmaz." Neyi öğrendiğimde? Hem öfkem neden artıcakmış? Kafamın içinde bir sürü soru yankılanıyordu. Şaşkın şaşkın müdürün yüzüne bakmaya devam ediyordum. Bay Pentagon ise yavaş yavaş burulmaya başlamıştı. Duygularını gizlemek için büyük çaba harcıyordu. Peki nedendi bu duygular? Herşey cevapsız asılı kalmıştı havada. "Jamie." Bu bir mucize olmalı. Bay Pentagon'un ağzından adımı duyabilceğimi hiç tahmin etmezdim. Hatta aklımın ucundan bile geçmezdi. Mr. Pentagon başıyla kapıyı işaret ettiğinde gitmem gerektiğini anlamıştım. Ama o yinede bu isteğini sonuna 'lütfen' kelimesini eklemişti. Yüzüme tekrar yayılan şaşkınlıkla kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda sormam gereken ve cevap alabilceğim tek soru için Bay Pentagon'a döndüm. " Acaba cezamı ne zaman çekicem? "